Kradzież

Nienawiść wkrada się w twe serce
Myśli krążą w głębokiej rozterce
Czujesz się uwięziony z każdej możliwej strony
Światło oślepia cię swą jasnością
Mrok kradnie ją, co zwą twą miłością.

Pytania

Czemu spoglądasz na mnie takim wzrokiem?
Czemu podążasz za mną za każdym krokiem?
Czemu nie widzisz, że już nie jestem dzieckiem?
Wiem, wiem…
Piękno tak naprawdę nie jest piękne.

Dusza

Niemiła dusza zapukała
do dna kieliszka
pełnego, co do kropli
echa procentów,
ech, aecha, echa
niosą się, niosą, niosą
jeden głębszy łyk
I duszę zalał etanol.

Miłość

ta moc niebezpieczna
dostarcza wielu odpowiedzi
stawia jednocześnie kolejne pytania
nowe horyzonty odkrywając.

zostawia ślady swojej obecności
które nigdy nie znikną

sprzeciwia się prawom
regułom i wszelkiej logice
matematyczne
fizyczne, a nawet magiczne
nie są w stanie jej wyjaśnić

przeszkody pokonuje od tak
- nie ma dla niej żadnych
materia czy odległość
– wzrost jej, wzmacnia przyciąganie

paradoksy czasowe
nieskończoność przebywa w sekundę
odnajdując pisane sobie dusze
nie istnieje dla niej wczoraj ani jutro

ważne jest tylko teraz.

niewidzialny dotyk
pokonuje rzeczywistość
jest ponad wszystko

Kwiatek

będąc bławatkiem
o pąki swe dbałam

budziłam się wcześnie
wznosiłam liście
mijałam ranki

chwytając słońca promyki
spod różowej firanki

Słodycz

Z każdym kolejnym kawałkiem
Rozpływającym się na języku
Pragnienie rosło

Czekolada - gorąca, słodka - zakazany owoc

Tajemnicza cierpka nuta
Pragnienia nie zaspokajała

Im więcej nieziemskiej dobroci
Znikało między diabelskimi ustami

Głód stawał się nie do zniesienia
Pożądanie nieznanego nie gasło
Spełnienie przyszło z czasem

Każdy kolejny łyk
Każdy kolejny kęs

Zbliżał ku niebu

Ból

Potknięcie.
Jedno,
drugie.
Osiemnaste.

Nogi odmawiają
posłuszeństwa.

Kruszą się kości.

Kawałek,
po kawałku.

Stąpanie po twarzach wyboistych
sprawia stopom ból,
skorumpowane palce wbiją się
w policzki pulchne
i różowiutkie.

Podpalając za sobą ciała,
płynie drogą osobliwy odór,
dzięki któremu jęki i westchnienia
w powietrzu się unoszą.

Oczy jak gwiazdy

Czym są gwiazdy?
Nicością?

Nie, to oczy.
Oczy zmarłych,
Szczęśliwców, którzy są już na niebie.

Pojednanych z
nieprzyjaciółmi i sumieniem.

Gwiazdy świecą swą jasnością nocą.
Mrugają do ciebie.

Spójrz w nie,
pożegnaj się
i uroń łzę.

Za kilka lat,
miesięcy,
może dni.

Staniesz się
jedną z nich.

Kot i motyl

Siada motyl barwny, w deszczowy dzień smutny
przy oknie, na kanapie w pustym salonie,
gdzie tłusty kotek na miękkich poduszkach tonie.
Blask świec zgaszony, spokój taki absolutny.

Szaruga, z ciemnych chmur – kap, kap, kap – kapanie
W domu ciemność panuje, daje schronienie.
Na skrzydłach owada maluje się marzenie.
Nie ma kto podziwiać, nie mruczka to zadanie.

Państwa cztery ściany w środku nie trzymają,
słońca nie potrzeba by sukcesy osiągać,
gdy w związku nawzajem się dopełniają.

Pierwsza miłość

Siedzieli na konarze,
trzymając się za ręce
Dłoń mocno ściskała dłoń.
Nawet śmierć nie mogłaby ich rozdzielić.
Myśl jest pierwsza.

Spokojna noc i mrok,
szaleństwo im towarzyszy.
Tańczą między śpiącymi domami,
duchom płatają figle.
Spokój to tylko słowo.

Ciszę przrywa okrzyk słonecznych namiętości.
Głęboko, głęboko na dnie unoszą się dusze,
chłonąc swoje ciepło.
Prawdą stały się tajemnice,
od teraz przyjacielem jest im mrok.

Szaleństwo

Moja dłoń na twym ciele,
Serce drży z rozkoszy.

Palce gorące, pierś jak skała
twarda, chłodna, umarła.

Sunę wyżej ku twarzy, pragnę
dosięgnąć oczu - takie sraszne
bez wyrazu, blask się w nich
tylko złota odbija, żyjesz
czyś trup?

Upiorne miłości dziecię.

Lękam się,
Drżę,
Spadam.

Szaleństwo na wyciągnięcie ręki.
Głaz pieszczotami obsypuję.
Uderz mnie! Zabij! Ukarz!

To istne męczarnie.
Być przy tobie jak krwawiąca rana.
Kropla za kroplą.
W czerwieni znikam.

Poddaję się.

Czyń co podłe,
co słuszne,
co grzeszne.

Nawet nie dotkniesz.

Twe serce nie stal, nie głaz
- słodka trucizna.

Sonet III

Kłębiaste obłoki milcząco się rozchodzą,
a fragmenty luster znikają w przestworzach.
Pierwsze kroki stawiają na złocistych zorzach
krwawiące stopy, przez wrota jęki wywodzą.

Złośliwością iskrzy się szkło karmazynowe,
zsyłając chaos na nieboskłonu odcienie
Zwierzęcy głód by posiąść zachmurzone mienie
ukrywa się, na nic siły huraganowe.

W blasku, szybko – przybędzie jak błyskawica,
powita go z uśmiechem grzeszna dziewica.
Oczy ku górze, na dole szara ulica.

O niewinną zbrodnię pokusić się starają,
Szept sumienia, rykiem pragnienia zagłuszają
O dawnych przyrzeczeniach już nie pamiętają.

Blask

Spod płaszcza kryształków srebrzystych
wygląda nieśmiało jedno niebieskie oko,
potem drugie i kolejna para.

Pod jednym płaszczem
dwie twarze się chowają

Okrycie wzmacnia i chroni
przed istotami z zewnątrz
i kreaturami przez
zdradliwe myśli stworzonymi.

Kryształki błyszczą za dnia,
odbijając promienie słońca
i wieczorną porą,
gdy z księżycem idą w tan.

Dwoje

Kiedy ’Ja’ zmienia się w ’My’,
’Moje’ nie jest moje, tylko ’Nasze’,

Między dwoje dzielone są smutki i radości,
a splecione dłonie przepędzają strach.

Pustka zniknęła, nadeszło spełnienie.
Razem stawią czoła światu.

Może nie najspokojniejszy,
Ale niezapomniany i najpiękniejszy,

Ten dzień przyrzeczeń dzisiejszy,
Przyszłości nadaje sens.