Sonet I

Na zewnątrz czarna bestia nigdy nie wychodzi

Chowa się w swojej norze, ale nie ze strachu

Lśniące ma ślepia. Czasem jednak śpi na dachu.

Ukryta w środku, zawsze komuś zaszkodzi.

Niewinnie mruga, kusi, przyciąga i nęci.

Spragniona, głodna. Nienasycona – poluje

na słabe wole, których nic nie uratuje.

Nie oprą się żądzy mimo szczerych chęci.

Mędrzec toczy walkę, głupiec ofiary składa.

Ni jeden, ni drugi szczęścia nie znajdzie.

Z niebios nie tylko ono na głowy spada.

Potrzeba odwagi by ulotność zatrzymać,

uwięzić, do serca na zawsze przywiązać,

i szalonej bestii towarzystwa dotrzymać.